İlkokulda duymuştum ben bu cümleyi türkçe öğretmenimden. Derste biri soru sormuştu sonra da öğretmen bu cümleyi - Cevabını bilmediğin soruyu sorma- dedikten sonra hiç cevap vermeden başka soruuya geçmişti. O günden beri aklımda bu cümle "Cevabını bilmediğin soruyu sorma." Belki bu beni biraz daha araştırmacı hale getirdi ama birazdan daha fazlada suskunlaştırdı. Genelde susma güzel bi kavram bana göre. "Konuşmanın fazlası zarar" ya da "çok konuşma gevezemisin sen?" gibi bi olay yaratıcı cümleler umrumda olmadı ya da bi asosyal kişilik bozukluğu da geçirmiş değilim bildiğim kadarıyla -ergenlerin dikkat çekmek için ruh hastalığım var olm gibi iddalarda bulunması da ayrı bi yazı konumuz olsun-
Tek başınayken bazıları şarkı söyler bazıları donla gezer ne bileyim burnunu falan karıştırır herhalde. Ben susarım.
Genelde verecek iyi bi cevabım olmaz benim bana sorulan sorulara karşı. Tabi bunun karşısında en büyük sorun saçmalamak oluyor. Sana sorulan soruya "mantık" çerçevesi içinde bi çevap vermeniz bekleniyor ki ona göre size bi değer biçilsin. Size sorduklarında bankalarda "neden kredi alıyorsunuz?" diye siz adama "bahçe makası için" diyemezsin ya da "ajda pekkan albümlerinin hepsini almak istiyorum" gibi bi cevap sunamazsın, krediyi alamazsın çünkü.
Sevdiğim birşey susmak. bi de hayal kurmak var aslına bakarsan uzunboylu hayal kurmam. Bazıları der ya "Olm hayal kuruyosun lan git süpermen ol ne bileyim bi kolunda 7 kadın diğer kolunda 12 kadın en prestijli mekandan içeri ferrari konvoyu ile giriyosun" şeklinde salak saçma hayaller kurman için sana ipuçları verir. Beynin kabul etmez ne kadar malzeme varsa adama montelemek istersin. Sevmem ben bu adamları. Başkası şöyle hayal kur diyince kuramıyorum ben.
Bi süre sonra soracağım sorunun cevabını bilmeden soru sormadım. Merak ettiğim birşey varsa biliyordum çünkü. Soru sorma gibi bi ihtiyaç nerdeyse ortadan kalkmıştı ki tembel olana kadar ya da bazıların söyleyişi ile zihni dinlendirmek. Zihni dinlendirmek çok güzel birşey.
Bazen hiç birşey düşünmüyorum çok güzel oluyor.
Tek başınayken bazıları şarkı söyler bazıları donla gezer ne bileyim burnunu falan karıştırır herhalde. Ben susarım.
Genelde verecek iyi bi cevabım olmaz benim bana sorulan sorulara karşı. Tabi bunun karşısında en büyük sorun saçmalamak oluyor. Sana sorulan soruya "mantık" çerçevesi içinde bi çevap vermeniz bekleniyor ki ona göre size bi değer biçilsin. Size sorduklarında bankalarda "neden kredi alıyorsunuz?" diye siz adama "bahçe makası için" diyemezsin ya da "ajda pekkan albümlerinin hepsini almak istiyorum" gibi bi cevap sunamazsın, krediyi alamazsın çünkü.
Sevdiğim birşey susmak. bi de hayal kurmak var aslına bakarsan uzunboylu hayal kurmam. Bazıları der ya "Olm hayal kuruyosun lan git süpermen ol ne bileyim bi kolunda 7 kadın diğer kolunda 12 kadın en prestijli mekandan içeri ferrari konvoyu ile giriyosun" şeklinde salak saçma hayaller kurman için sana ipuçları verir. Beynin kabul etmez ne kadar malzeme varsa adama montelemek istersin. Sevmem ben bu adamları. Başkası şöyle hayal kur diyince kuramıyorum ben.
Bi süre sonra soracağım sorunun cevabını bilmeden soru sormadım. Merak ettiğim birşey varsa biliyordum çünkü. Soru sorma gibi bi ihtiyaç nerdeyse ortadan kalkmıştı ki tembel olana kadar ya da bazıların söyleyişi ile zihni dinlendirmek. Zihni dinlendirmek çok güzel birşey.
Bazen hiç birşey düşünmüyorum çok güzel oluyor.
